Mała Francja

Zaz, Cour de Pirate albo soundtrack z Amelii przyjemnie dźwięczy w uszach. W różnych miejscach Wrocławia melodie na akordeonie przygrywa młody chłopak. Nie mam za grosz słuchu muzycznego, ale wydaje mi się, że nieźle mu to wychodzi. Przemierzając zatłoczone wycieczkami, dzieciakami i zabieganymi studentami czy spacerującymi rodzinkami miasto można się zupełnie odizolować od tego co się dzieje. Jednocześnie być i obserwować, ale niekoniecznie chłonąć. Czasem jednak ma się ochotę na trochę gwaru. 

W ten weekend na Promenadzie Staromiejskiej możemy uświadczyć francuskich wyrobów. Jedne z nich faktycznie przenoszą nas w ten wyidealizowany prowansalski czy paryski klimat, a inne wprawiają w zdziwienie, bo przecież Francja kojarzy się nam z ….

No właśnie. Z czym Wam się kojarzy?

W czwartek, czyli w dniu rozpoczęcia Jarmarku francuskiego, jeszcze nie wszystkie stoiska były czynne. Szkoda, bo ani lodów, ani bagietek nie mogłam spróbować. Najbardziej urzekły mnie mydełka, których różnorodność zapachów mogła przyprawić o ból głowy 😉 Kilka kupiłam. Do tego jeszcze maślane ciastka – dobre, ale też nie zachwycające. Choć podniebienie zdecydowanie zostało uraczone królewsko. Kiełbasa, foi gras, sery, wina, przetwory prezentowały się zacnie. Gorzej z biżuterią, która wyglądała kiczowato. Minusy zostały jednak przysłonięte przez te pyszne zapachy i miłą obsługę. Przy okazji – nie wiem co tam robiły typowe żelko-podobne twory, ale przypomniała mi się niedawna historia z lodami w roli głównej. Wybrałam się raz do Amorinio, dlatego, że polecała mi je przyjaciółka. Faktycznie smaków do wyboru mnóstwo. Rozglądałam się chwilę i zwróciły moją uwagę te z nazwą lukrecja. Oczywiście coś kojarzyłam, ale nie mogłam sobie przypomnieć co to jest za smak. Wystarczyło spróbować jeden kęs, żeby przekonać się, że ta pięknie brzmiąca lukrecja to okropny anyż. Cóż – lody same w sobie były dobre, intensywne i o fajnej konsystencji. Ale źle dokonałam wyboru smaku. Za to mogę polecić te o smaku czarnego sezamu!