ZŁOTY CZAS

Poradniki o tym jak się nosić, co robić i w jaki sposób, to swego rodzaju tresura – wtłaczanie w schemat, który ktoś sprawdził (albo i nie…). Ciągłe podkreślanie tego, że proste jest piękne, do tego trend minimalizmu i książki pełne mądrości życiowych o tym, co w tym naszym istnieniu jest ważne, a co musimy wyrzucić do koszy na śmieci z napisami “w tych czasach nie stosujemy”, “niemodne”, “stare konwenanse”, “nieakceptowane”. Tak naprawdę to co ma być proste, ginie gdzieś w natłoku wszystkiego. Truizmy, sposoby na błyskawiczne zostanie liderem, osiągnięcie natychmiastowego wzrostu sprzedaży, zyskanie pewności siebie, rady dotyczące wychowywania dzieci i dbania o dom. Zdecydowanie możemy już mieć przesyt i buntować się przeciw narzucaniu nam takich prawd. Ale ja nie byłabym sobą, gdybym nie dostrzegała aspektów pozytywnych. Struktura życia jest wrażliwą formą. Każda zmiana niesie coś ze sobą.

To jest właśnie wolność, charakter i rozwój według mnie. Myślenie, działanie, rozumienie, dokonywanie wyborów. Czasem wychodzenie poza swój schemat, czasem  trzymanie się planu, czasem robienie tego, co podpowiada nam racjonalna strona naszej osobowości, a czasem tego, co szepcze emocjonalna. Świadomość siebie na tym naszym świecie, którą budujemy na świadomych i nieświadomych działaniach (i paradoksach!).

Wrocławski mural Struktura życia jest wrażliwą formą zachwyca mnie nie od dziś. Jego interpretacja jest właśnie myślą przewodnią dzisiejszego wpisu, a w linku możecie zobaczyć jak to dzieło wygląda. Podsumowując te wywody dość górnolotne: często zapominamy, że ktoś rozumie i funkcjonuje inaczej niż my. Akceptacja, próba poznania i rozumienia – tego brakuje. Czemu się w sumie nie dziwię, bo z każdej gazety, książki czy świty guru-eksperta biegają za nami “kanony” i “normy” wraz z zestawem zakazów i nakazów. Uważam jednak, że jakieś zasady funkcjonowania są potrzebne, bo bez tego anarchia by raz na zawsze wykończyła ludzi (albo raczej sami byśmy się dzięki niej unicestwili uaaa!). Często niestety w tych “ścieżkach życia w społeczeństwie” brak poszanowania dla inności, tego, że ktoś pojmuje świat inaczej. A moim zdaniem jest to podstawa i punkt wyjścia. Prosta sprawa. Nie trzeba biernie przyjmować,wyznawać, lubić, nie trzeba się zgadzać, można negować i dyskutować, ale bez kwestionowania czyjegoś prawa do myślenia inaczej. 

Dlaczego? No z tych powodów, które opisałam. I jeszcze dlatego, że kształtują nas różne środowiska, mamy odmienne doświadczenia i różne typy osobowości. Jesteśmy inni. Nie znajdziemy drugiego identycznego człowieka (nawet w przypadku bliźniąt 😉