Szykowna dama i jej stylu arkana

Kokijaże dodała na swoim blogu wpis o stylu i osobowości, kiedy i ja rozważałam gdzieś w odmętach swojego mózgu ten temat. Jak to się dzieje, że tak łatwo przychodzi nam oceniać innych? Czasem zastanawiam się nad tym, czy ubiór faktycznie jest odzwierciedleniem osobowości i czy musi nim być. A jeśli jest, to dlaczegóż krytykować tych, którzy mają odwagę nosić się inaczej niż cała reszta świata? Mnie np. nie podoba się wciskanie air maxów do każdego stroju, facet w ciasnych gaciach i prześwitujących koszulach czy powielanie zestawów skompletowanych na manekinach. Ale jak ktoś lubi i dobrze się z tym czuje, to nie mam zamiaru marnować swojego czasu i czasu tej osoby na przekonywanie jej, że można inaczej czy według mnie lepiej. Nie tędy droga. Jeśli ten człowiek jest świadom tego co nosi, niezależnie od tego, czy dany styl jest lustrem jego osobowości i charakteru, czy nie, to widocznie wie co robi. A jak nie wie, to się nauczy, albo na własnych błędach odkryje swoją ścieżkę. Natomiast często jest tak, że ktoś, kto sam się nie potrafi określić (nie ma musu, nie trzeba się definiować, ale..) i w każdym najmniejszym elemencie widzi obiekt krytyki, jednocześnie wymaga (!) od polskich ulic, żeby wreszcie stały się kolorowe, odważne, piękne i najbardziej estetyczne na świecie…Coś tu nie gra. 

Jakbym miała taką możliwość to może i bym ludzi inaczej „poubierała”, ale po co uszczęśliwiać kogoś na siłę? Co innego, gdy ktoś oczekuje wskazówek. Wówczas jak najbardziej w porządku jest razem zastanowić się nad tym co można przez strój przekazać i jak to ugryźć w odniesieniu do siebie.