ŚWIĄTECZNY CZAS

Tym razem niestandardowy post z życzeniami świątecznymi. Dla każdego z nas ten czas może oznaczać zupełnie co innego, jesteśmy różnych wyznań, w różnych sytuacjach życiowych, mamy odmienne tradycje i pomysły na to jak powinny wyglądać Święta.

Tymczasem, ponad wszelkimi różnicami, chcę Wam polecić filmy, które obejrzeć możemy na co dzień, jak i w wolnym świątecznym czasie. Skupiłam się na kilku ostatnich latach, bo klasyki i polskie kino to temat na odrębny wpis. Pomyślałam, że jeśli ktoś jest już znudzony powtarzanymi z roku na rok komediami czy filmami historycznymi, to te pozycje mogą być dobrą alternatywą, sposobem na spędzenie miłego popołudnia i chwilą na rozmyślania – w samotności, z rodziną, przyjaciółmi, albo w gronie zupełnie obcych sobie osób.

/Zwiastun/ Francuska komedia w reżyserii Danyego Boona, który występuje też w roli głównej. Przejaskrawiona do granic możliwości, bardzo ekspresyjna, ale niezwykle pogodna. Można się tu szczerze uśmiać, niemal tak jak przy filmach z Louisem de Funesem.

/Zwiastun/ Wes Anderson to reżyser, który ma swój styl. Przejawia się on także w tym obrazie. Historia szalonego i szarmanckiego konsjerża hotelu gdzieś we wschodnioeuropejskim kurorcie. Nie brakuje tu wątków kryminalnych, ironii, dobrej muzyki, a przede wszystkim doskonałej gry aktorskiej (Ralph Fiennes, Willem Dafoe czy Adrien Brody), kostiumów i zdjęć. Jeśli jednak nie podoba Wam się kino Andersona, to lepiej wybierzcie inny film. Z dzieł tego reżysera polecam też Pociąg do Darjeeling.

/Zwiastun/ Rodzinne perypetie w drodze na konkurs Małej Miss w reżyserii Jonathana Daytona i Valerie Faris. To właściwie jest pewien rodzaj filmu drogi. Jeśli ciekawi Was co się wydarzyło w życiu dziadka wyrzuconego z domu starców za heroinę, niedoszłego samobójcy – wielbiciela Prousta, chłopaka, który chce milczeć do czasu aż nie zostanie pilotem myśliwca oraz uroczej Olive, starającej się przygotować do konkursu piękności mimo, że nie pasuje do „standardów”, a także jej typowo amerykańskich rodziców… weźcie ze sobą mandarynki, pierniki, sernik lub sałatkę i bawicie się dobrze przez blisko 2 godziny.

/Zwiastun/ Ta szwedzka komedia w 100% wpisała się w moje poczucie humoru, a skoro czytacie mojego bloga, to może i Wam przypadnie do gustu. Reżyserem obrazu jest Felix Herngren. Nie miałam jeszcze okazji przeczytać książki, niemniej jednak przy nadarzającej się okazji na pewno to uczynię. Jakie przygody czekają człowieka, który w dniu swoich setnych urodzin ucieka z domu starców, po drodze kradnie gangsterom walizkę z pieniędzmi i opowiada o swojej wybuchowej pasji, kolacji z prezydentem Trumanem, a nawet o tym jak imprezowało się ze Stalinem? Przekonajcie się sami, warto!

/Zwiastun/ Kolejna francuska komedia na tej liście. Oprócz niezłej fabuły, która nie pozwala oderwać się od ekranu, zaletą jest moda, moda, moda! Piękne pomysły na codzienne stroje dla wielbicielek stylu retro. W filmie Regisa Roinsarda główną bohaterką jest Rose, której marzeniem jest wyrwanie ze swojej rodzinnej miejscowości wprost do wielkiego miasta i kariera sekretarki. Panna Pamphyle bierze udział w szalonych zawodach najszybszego pisania na maszynie do pisania. Nie wiem jak Wam, ale mnie ten sprzęt kojarzy się z dzieciństwem. Charakterystyczne dźwięki, szelest papieru! Bardzo się z siostrą cieszyłyśmy, kiedy Mama pozwalała nam czasem użyć maszyny do pisania.

/Zwiastun/ Uroczy, radosny, choć momentami melancholijny. Dopiero co wszedł do kin, więc jeszcze macie szansę zobaczyć go na dużym ekranie. Zacytuję słowa Stuarta Murdocha, scenarzysty i reżysera filmu, które krótko i zwięźle opisują to czego można się spodziewać: „Historia o lecie fajniejszym niż inne, a przynajmniej takim, podczas którego coś się wydarzyło. A właściwie co przydarzyło się dwóm dziewczynom i chłopakowi w mieście podobnym do twojego.” Przyjemny obraz, choć do kunsztu mu daleko. Większość recenzji jest powierzchowna i moim zdaniem nijak ma się do faktycznego przekazu autora, a już na pewno nie zgadzam się z tym, że jest to film dla nastolatków. Raczej dla osób, które lubią vintage, zarówno w muzyce (tutaj ukłony dla Belle&Sebastian), jak i modzie.

 

 

/Zwiastun/ Tutaj rozpisywać się nie będę, ten dokument polecałam Wam już w kwietniu, w TYM wpisie. Nadal zachwycam się obrazem Johna Maloofa i jestem zaintrygowana postacią Vivian. Dla osób zainteresowanych fotografią jest to pozycja obowiązkowa!

/Zwiastun/ I tak od komedii zmierzamy w poważniejsze klimaty. O tym filmie również już pisałam, zapraszam Was do zapoznania się z moją interpretacją TU. Ona to opowieść o samotności i emocjach, o roli technologii w naszym codziennym życiu. Obraz Spikea Jonze ma chyba tyle samo przeciwników, co zwolenników. Kadry i muzyka są genialne, sądzę też, że Phoenix i Adams świetnie wcielili się w swoje role.

/Zwiastun/ Sean Penn nieco poetycko prowadzi narrację dokonywania wyborów, poszukiwania siebie i pewnego obrazu szczęścia, które może nie do końca nim jest, chyba, że już wolność samą w sobie rozpatrujemy w tej kategorii. Film oparty jest na książce Jona Krakauera. Wszystko za życie jest interesujące, skłania do rozmyślań, ale czasem odnosiłam wrażenie braku sensu i przesycenia, które wzbudzało moją irytację. Do tej pory nie wiem jak jednoznacznie ocenić ten film, ale uważam, że warto go obejrzeć. I pewnie jeszcze do niego wrócę ponownie.

 

 

/Zwiastun/ Jeśli spodziewacie się surrealistycznego, zabawnego i abstrakcyjnego obrazu, to dostaniecie go. Przez jakieś 45 minut tego filmu. Później reżyser Michel Gondry pokazuje nam gorzki smak życia, który mimo, że podany jest w nierealistyczny i dość lekki sposób, to trafia do widza i porusza. Metafory użyte w filmie możemy bardzo prosto przełożyć na to jak wygląda świat, który nas otacza. Kontrast między pierwszymi 5 minutami obrazu, a 5 ostatnimi, jest tak duży, że jeszcze potęguje poczucie skonfundowania i melancholii. W Dziewczynie z lilią mnóstwo jest symboliki i wypunktowania zalet i wad współczesności, a także odwołań do filozofii. Film powstał na podstawie powieści Borisa Viana „Piana złudzeń” („Piana dni”). Polecam bardzo.

/Zwiastun/ Na sam koniec wisienka na torcie, obraz, który skłonił mnie do podzielenia się z Wami tym, co warto obejrzeć i stanowi motyw zdjęciowy tego wpisu. Heima oznacza w języku islandzkim dom. Jest w tym filmie takie niewidzialne coś, dzięki czemu chciałabym zobaczyć go znów. Może to po prostu uzupełniające się zdjęcia i muzyka, a do tego prostota i harmonia, nie w narzucającej się minimalistycznej odsłonie, tylko takiej zwyczajnie autentycznej? Dean DeBlois udokumentował trasę koncertową zespołu Sigur Ros w ich ojczyźnie. Jeśli spodziewacie się relacji takiej jak w produkcjach The Rolling Stones czy Beyonce, to będziecie zaskoczeni. Występy muzyków były niezapowiadane i darmowe. Tłem, które wysuwa się na pierwszy plan jest natura i krajobraz Islandii oraz jej mieszkańcy. Myślę, że nie jest to film tylko dla fanów tego zespołu. Ciekawa jestem czy ktoś z Was pokusi się o obejrzenie go, a jeśli tak, to, czy rozpozna miejsca ze zdjęć.

 

 

 

P.S. Liczę na to, że i Wy podzielicie się ze mną filmami, które warto zobaczyć!
P.S. 2 a TUTAJ ja w świątecznym brzydkim swetrze 😉