„Kreatywność jest zaraźliwa. Podaj dalej!” A. Einstein

Która z Was będąc nastolatką czytała „Stowarzyszenie wędrujących dżinsów”, a potem oczywiście obejrzała film o tym samym tytule, z Blake Lively zanim została Sereną z Gossip Girl i Americą Ferrerą, późniejszą Brzydulą Betty? Dla urodzonych w okolicach 1990 roku była to chyba jedna z popularniejszych „lektur nieobowiązkowych” (tuż obok Pamiętnika Księżniczki!). Może nie jest to sztuka i kultura wysoka, ale jak to zwykle z takimi bestsellerami bywa, niesie za sobą w bardzo uproszczonej wersji coś więcej niż tylko rozrywkę. Jeśli dodać do takiego prostego przesłania sentencję Alberta Einsteina…. to: my, dorosłe baby możemy nie tylko poćwiczyć swoją kreatywność, ale też mieć trochę zabawy z tej nadmuchanej bańki mydlanej, jaką jest moda. 

___________________________________________________________________________________________________

Po ostatnim spotkaniu u Kokijaże sur la plaże maMY taką rzecz do dzielenia się. Naszymi dżinsami jest spódnica – plisowana w delikatnym kolorze (a jakże! już chyba passe dla światka wielkiej mody) mięty w groszki. 

___________________________________________________________________________________________________

Skąd to się w ogóle wzięło? Jakiś czas temu planowałyśmy swap, ale za mało osób się pojawiło, aby to faktycznie miało przysłowiowe ręce i nogi. To zaprowadziło nas do koncepcji wymiany długoterminowej – czyli np. biorę od Kokijaże tę spódnicę nawet, jeśli nie przyniosłam swoich ubrań albo jej nic nie pasowało, a następnym razem kiedy urządzamy sobie takie wydarzenie ma ona pierwszeństwo w wyborze czegoś z mojej szafy. Kiedy dołączyła do naszego grona Ewa, której to, owa plisowanka również wpadła w oko… jakby nas olśniło i bach! Jest pomysł na taką wspólną wartość. Nie będziemy, tak jak bohaterki książki i filmu, zapisywać na tej spódnicy naszych przygód i przemyśleń. Ale nosząc ją możemy pomyśleć o nadaniu jej naszego osobistego, jedynego, niepowtarzalnego charakteru 😉 To nie będą setki stylizacji z tymi samymi asymetrycznymi spodenkami z Zary lub koszulą w biało-czarne paski. To nie będą super outfity w galaktycznych legginsach albo z pseudolitami. To będzie wartość dodana do kawałka materiału. Materiału, który sam w sobie istnieje inaczej niż go postrzegamy – wydaje się lekki i zwiewny, a niekoniecznie taki jest. Materiału, który jest zarazem tłem dla nas, jak i jednocześnie dopełnieniem tego zewnętrznego obrazu wnętrza każdej z noszących ją osób. 

Następna wyzwanie podejmuje Rykoszetka, która jest autorką zdjęć z tego wpisu (i kolejnego zarazem też – będzie coś do rankingu kawiarni!). Z resztą jedno nasze popołudnie w pewnym cafe obfitowało w taką burzę mózgów, że… szykują się same fajne rzeczy! Choć bardziej w naszej lokalnej wrocławskiej blogosferze. Ale o tym wkrótce! Może przekażemy tę kreatywność dalej do innych miast, a nawet krajów!